Vanochtend zijn we, na een paar boodschappen gedaan te hebben, op pad gegaan richting Sequioa National Park, Kings Canyon National Park met als einddoel ons hotel in Oakhurst, vlakbij Yosemite. Na een uurtje door de fruitgaardente hebben gereden belandden we in-wederom- een mooi berglandschap. Het ene na het andere feerieke bergdorpje gleed aan ons voorbij en we kregen echt een Dante's Peak (film) gevoel. Zo'n dorpje waar de winkelier burgermeester en postbode is, maar dan zonder de uitbarstnde vulkaan uit de film. Nee, in het vredige dorpje Three Rivers, vlak voor de entree van het park, was geen vulkaan, slechts een schimmig winkeltje met allerhande prullaria, gerund door een norse en onvriendelijke Indier (wellicht familie van de fijne Indier van de Americas Best Value Inn in Needles). Maar goed, we hadden niets nodig van de rommel die hij verkocht, dus reden we naar de entree van het park. Na alle administratieve handelingen kwam de vraag of we ook sneeuwkettingen bij ons hadden vanwege de hevige sneeuwval, die waren namelijk verplicht. Uhh, niet dat we weten. Dus wij alle bagage uitgeladen en bij de reserveband gekeken. Helaas, na alle tassen weer ingepakt te hebben, bleken we geen kettingen te hebben. En omdat we heel graag het park in wilden gaf de park ranger ons het adres van de winkel waar de kettingen gehuurd of gekocht konden worden. Inderdaad, het winkeltje van de onvriendelijke Indier. Hoera.

Nadat de man, terwijl ik stond te wachten, een hele rol plakband gebruikte om een doos te repareren en ik geduldig een minuut of tien stond toe te kijken, besloot hij daadwerkelijk e vragen wat hij voor me kon doen. Na de uitwisseling van data over bandmaten en dergelijke, kwam hij met een bijzonder onredelijke prijs voor een setje kettingen (we kregen nog wel 20% korting voor een doos met oude kettingen, waarbij hij beloofde dat de sticker 'damaged' niet op de kettingen sloeg. jaja), besloten we dat het onzin was om veel geld hieraan uit te geven. Een ander stel had wel toegeslagen en was net de kettingen aan het omleggen. Tamelijk teleurgesteld reden we weer naar de entree om te vragen of we misschien zonder kettingen een stukje het park in mochten. De ranger vond het erg netjes dat we zo eerlijk waren om te zeggen dat we geen kettingen hadden, maar hij had goed nieuws: de weg was net opgeruimd en de temperatuur was zo gestegen dat de weg nu ook voor voertuigen zonder kettingen was opengesteld. Super! Zonder een vermogen voor kettingen te hebben uitgegeven mochten we dus toch het park in om de grootste bomen ter wereld te bekijken. 

Sneeuwkettingen leken totaal overbodig, want alhoewel het regende, was het zo'n 15 graden en reden we door het schitterende bos. Terwijl we snelstromende riviertjes en watervallen passeerden, riep Ingrid opeens BEER! Snel de auto gekeerd en vanuit de auto konden we op een meter of 5 een berenjong in het gras zien zitten. Schitterend om een wilde beer zo dichtbij te zien... Al snel stopten er meer auto's om de beer te bekijken en na een paar minuten was het jong het zat en trok weer het bos in.

Nog onder de indruk van de verschijning van de beer, reden we steeds verder de berg op en begon het zachtjes te sneeuwen. De temperatuur daalde en het sneeuwniveau steeg. Bij de grootste boom ter wereld, de General Sherman, lag bijna een meter sneeuw en dat maakte deze indrukwekkende boom nognindrukwekkender. Na een wandeling bij de grote bomen reden we weer verder tot ik opeens riep: BEER! Dit keer was het een volwassen exemplaar dat vanuit een weide de weg overstak. Echt mooi om te zien. Na een sneeuwvolle afdaling, die sneeuwkettingen leken zo idioot nog niet, kwamen we rond 20 uur aan in Oakhurst, in het rustieke Best Western Inn. Morgen Yosemite. Kijken wat we dan zien...