Zo, na een paar maanden voorpret, lezen van allerhande reisgidsen en het afstruinen van het internet naar tips en leuke reisverhalen, was het vandaag echt de dag dat onze reis naar Los Angeles kon beginnen. Gisteravond al ingecheckt bij een hotelletje in de buurt van Schiphol (jetlagpreventie begint bij een ontspannen reis) en vanochtend vroeg op weg naar de befaamde strenge beveiliging van onze nationale luchthaven. Na het afgeven van de koffers, het inchecken hadden we thuis al gedaan, en het tonen van de paspoorten aan de vriendelijke marrechaussee, kon onze reis echt beginnen.

Onze vlucht naar Los Angeles, met een overstap in London, zou in totaal zo'n veertien uur duren, dus we hadden thuis al comfortabele stoelen uitgekozen (niemand naast ons en een beetje extra beenruimte). Extra mooi was het dat er ook niemand achter on zat, zodat we de stoelen ook een stuk naar achteren konden zetten en nog een beetjeslaap konden vatten.

Uiteindelijk bleek het ondanks de goede plek en ons eigen entertainmentscherm (gekeken: Harry Potter, Little Fockers, The Tourist en Monsters) toch nog een flinke zit. Om eem uur of drie, lokale LA tijd, kwamen enigszins stram het vliegtuig uit, maar we werden van alle kanten een vriendelijk, hartverwarmend, maar met name een mechanisch van harte welkom in LA geheten. Helaas bleek er meer moeite gedaan te zijn in deze vriendelijke woorden dan in het werven van douaniers. Het leek wel of heel Korea met schoolreisje was en de tien douaniers onderwierpen de achthonderd Koreanen elk aan een Guantanomayaans kruisverhoor. Maar goed, het gaf ons de kans om de aankomsthal ees grondig te bestuderen en het 2-minuten durende "Welcome to LA" filmpje zeker een keer of dertig te bekijken. Zonder noemenswaardige moeilijke vragen mochten wr echter het land in; de koffers stonden al op ons te wachten, net als de achthonderd Koreanen bij de bagagecontrole voor ons. Gelukkig ging dit allemaal redelijk vlot en een uur later, het was inmiddels een uur of half zes lokale tijd, liepen we door de uitgang van het wereldberoemde LAX, op zoek naar de autoverhuur.

In Nederland hadden we al een mooie auto uitgezocht, een Jeep Liberty, maar de bonusbeluste medewerker van Alamo Carrental verklaarde me voor gek dat ik in zo'n klein boodschappenwagentje het Zuid-westen van de VS ging doorkruizen. Ondanks de prachtige foto's van allerlei glimmende stoere bolide's hield ik voet bij stuk en mocht ik in de garage de Jeep gaan uitzoeken. Na een misverstand over het gebruik van de automaat (nee, met je linkervoet bedien je niet de rem!) en onze verwondering over hoe achterlijk groot de Jeep wel niet was, reden we het parkeerterrein af, de avondspits in van LA. Direct kreeg ik toch wel enige spijt van onze keuze in hotels; in eerste instantie hadden een vredig hotelletje gekozen bij het vliegveld, maar op basis van de reviews en het adembenemende uitzicht vanaf het dakterras (met zwembad) hadden we onze resetvering gewijzigd naar een hotel downtown. Dat betekende dus dat we over 8-baans wegen ( dus allemaal dezelfde kant op) de stad inmoesten. Even eng, maar de hoffelijkheid van de Amerikaanse automobilist, de ruime auto en de gewenning leverden uiteindelijk een vrij zorgeloze rit op naar ons overnachtingsadres. Een valet-parking, een beetje tv-kijken en een roomservice later lagen we heerlijk in bed, klaar voor de nacht (9.30 pm lokale tijd, 6.30 am Nederlandse tijd).